Radni przegłosowali. W Katowicach będzie ulica Wisławy Szymborskiej. To inicjatywa radnych Koalicji Obywatelskiej, która została jednogłośnie przegłosowana przez katowickich radnych.
Imię i nazwisko patronki „Wisławy Szymborskiej” otrzymała nowo powstała ulica, łącząca ul. Jaworową z rondem u zbiegu ulic: Spokojnej i Marcina Radockiego w dzielnicy Piotrowice. Propozycja uzyskała nie tylko poparcie radnych ale była też konsultowana z organizacjami pozarządowymi, IPN czy Radą Dzielnicy.
Do uchwały dołączono opis biograficzny noblistki.
„Wisława Szymborska urodziła się 2 lipca 1923 roku na obszarze dworskim w Prowencie niedaleko Kórnika, w rodzinie Wincentego Szymborskiego i Anny Marii z d. Rottermund. Ojciec Wisławy był zarządcą dóbr hrabiego Zamoyskiego. Po przejściu ojca na emeryturę w 1924 roku rodzina przeniosła się do Torunia, a w 1929 roku do Krakowa. Tam Wisława w 1930 roku rozpoczęła naukę w szkole powszechnej, zaś w 1935 roku w gimnazjum sióstr urszulanek. Edukację przyszłej poetki przerwał wybuch II wojny światowej i dopiero w 1941 roku zdała maturę na tajnych kompletach. W czasie okupacji zatrudniła się na kolei, aby uniknąć deportacji do Niemiec.
Po wojnie, w 1945 roku, debiutowała wierszem pt. „Szukam słowa” na łamach „Walki”, dodatku do „Dziennika Polskiego”. W latach 1945-1948 studiowała filologię polską oraz socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1948-1954 była żoną Adama Włodka, poety, tłumacza oraz krytyka literackiego. Na początku lat 50. wstąpiła do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz została przyjęta do Związku Literatów Polskich. W 1953 roku objęła stanowisko kierownika działu poezji w tygodniku „Życie Literackie”, gdzie po śmierci Józefa Stalina ukazał się jej wiersz pt. „Ten dzień”. W tym samym roku, wraz z innymi literatami, podpisała rezolucję Związku Literatów Polskich popierającą wyrok śmierci dla trzech księży w sfingowanym procesie krakowskim. Z tygodnikiem, jak i z PZPR, związana była do 1966 roku.
W 1975 roku podpisała memoriał skierowany do Sejmu PRL, protestując przeciwko wprowadzeniu do konstytucji zapisu o kierowniczej roli partii i sojuszu ze Związkiem Radzieckim, za co została pozbawiona możliwości podróżowania. Kontynuując swoją działalność literacką i naukową, w 1978 roku podpisała deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych podległych Komitetowi Obrony Robotników. Po ogłoszeniu stanu wojennego w 1981 roku całkowicie zerwała współpracę z „Życiem Literackim”, wiążąc się z krakowskim miesięcznikiem literackim „Pismo”, a od następnego roku także z „Tygodnikiem Powszechnym”. W 1988 roku była jedną z założycielek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, skupiającego twórców związanych z opozycją.
Wisława Szymborska opublikowała dwanaście tomów wierszy: Dlatego żyjemy (1952), Pytania zadawanie sobie (1954), Wołanie do Yeti (1957), Sól (1962), Sto pociech (1967), Wszelki wypadek (1972), Wielka liczba (1976), Ludzie na moście (1986), Koniec i początek (1993, 1996), Chwila (2002), Dwukropek (2005), Tutaj (2009). Pośmiertnie, w 2012 roku, ukazał się trzynasty, niedokończony tom Wystarczy. Za swoją pracę literacką otrzymała różne nagrody i wyróżnienia. Wśród najważniejszych wymienić należy: Nagrodę im. Zygmunta Kallenbacha (1990), Nagrodę Goethego (1991), Nagrodę Herdera (1995), a przede wszystkim literacką Nagrodę Nobla (1996) oraz nagrodę Nike (2006). W 1995 roku odebrała doktorat honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz została członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W 2001 roku przyjęła godność członka honorowego Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury. Wśród znaczących nagród i odznaczeń przyznanych poetce wymienić należy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005), Order Orła Białego (2011).
Wisława Szymborska zmarła 1 lutego 2012 roku, pochowana została w grobie rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Oprac. Sławomir Stanowski Muzeum Historii Katowic”
