Spacer po centrum Katowic, to jedno z moich ulubionych zajęć. Obserwuję bacznie wszelkie zmiany, zaglądam w różne kąty i podwórka/ a oko rejestruje i mózg przetwarza. Widać, że miasto zbliża się do rocznicy 150-lecia powstania, a obchody już się rozpoczęły.
W tym celu wynajęto między innymi sympatyczną grupę warszawiaków, którzy podobnie jak Małgorzata Szejnert, autorka Czarnego ogrodu, mają spojrzeć na nas z dystansem. Nie oceniam tego źle. Znacie przecież powiedzenie – sami nie wiecie, co posiadacie. Takie spojrzenie z zewnątrz powinno nam uświadomić nasze wady i zalety, jednocześnie pokazując odmienność, przyczynić się do zrozumienia, iż jesteśmy częścią większej całości; Polski, Europy, Ziemi, kosmosu, świata.
Takim spojrzeniem na Katowice zajmowali się zapewne autorzy przedwojennego porównania, o którym przeczytałam na wystawie poświęconej Katowicom umiejscowionej na Rynku, iż Katowice to mały Paryż. To porównanie przypomniało mi pewną rozmowę toczoną ze znajomą Angielką zamieszkującą na Śląsku, a często odwiedzającą Bielsko-Białą. Kiedy w rozmowie padło porównanie Bielska-Białej do Wiednia, Angielka roześmiała się szyderczo i zadziwiła naszą pychą. Tak, nadal jesteśmy kosmopolitami. Stale porównujemy, szukamy wyższych poprzeczek, zachwycamy się obcym, jakbyśmy nie potrafili tu i teraz dostrzec tego, że miasto piękniej, z tegoż Paryża przyjeżdżają do nas ludzie wysłuchać koncertu w NOSP-rze, że mamy wybitnych architektów, których nie potrafimy wykorzystać dla nadania miastu oryginalnego, tylko katowickiego a nie paryskiego, nowojorskiego, czy berlińskiego charakteru. Nigdy nie będziemy drugim Krakowem, ani drugą Japonią. Nauczmy się szanować to, co nasze.
Kiedy wczoraj we Wrocławiu, grupa oponentów politycznych Pani Premier napadła ją słownie, ona zapytała: czy Państwo z niczego w naszym kraju nie jesteście dumni?
Zadajmy sobie to pytanie.
